Met onze neus in de Zwarte Zee

Heey Hallo allemaal!

Ja ja, we zijn er! Na heel hard pezen, dikke kuiten en klein Roemeense dorpjes gepasseerd te zijn, zijn we eindelijk aangekomen aan de Zwarte Zee. Veel eerder dan gepland, dus nu hebben we nog het een en ander aan tijd omn wat uit te rusten.

We vertrokken uit Belgrado nog voor daar rellen uitbraken. Gelukkig hebben we daar dus helemaal niets van meegemaakt.
De fietstocht verliep prima, wegen waren goed, en na lang zoeken vonden we eindelijk een hotel waar we voor het luttele bedrag van 20 euro voor 2 personen koning waren. Heerlijk!

De volgende dag moesten we de keuze maken of we onze route verder zouden vervolgen door Roemenie of door Servie. Wij kozen ervoor onze route te vervolgen in Servie omdat we nog meer dan lang genoeg in Roemnie zouden verblijven en de mensen in Servie erg aardig waren.
Zonder dat we het wisten was dit echt een hele goede keuze. Wat er volgde was namelijk een prachtige tocht door het gebergte van Servie waarbij we een paar stevige kuitenbbijters hebben overwonnen. Daarnaast was er keer op keer een prachtig uitzicht over de Donau. Om de dag helemaal compleet te maken hadden we 's avonds een heel klein leuk campinkje waar we voor weinig onze tent mochten opzetten en zelfs een warme douche kregen. Niet te vergeten deden we ook aan cultuur en luisterden we naar schitterende Servische muziek die luid over de camping schalde.

We reden verder en kwamen op het punt aan waar we Roemenie in zouden rijden. Aan de grens werden onze paspoorten helemaal gescreened of wel alles goed was en moesten we een hotel alibi afgeven om te bewijzen of we ook daadwerkelijk in het land geweest waren. Allemaal redelijk overdreven, maar goed. Eenmaal in Roemenie aangekomen was het eerst maar eens even wennen. Eerst aan de wegen, toen aan de drukte, mensen en een enigszinse ongeregeldheid. Wat we nog niet wisten is dat het heel normaal is dat iedere vrachtwagen naar ons zou toeteren (fietst niet heel ontspannen).
We dachten in een redelijk klein dorpje aan te komen (Drobeta- Turnu Severin), maar omdat we ons vergisten in de schaal van de kaart kwamen we in een plaats die ongelofelijk was uitgegroeid tot een industrieele bende. We hebben dan ook redelijk lang gezocht naar een hotel waar we voor minder dan 60 euro zouden kunnen overnachten. En dat vonden we ook. De mensen van het kleine hotelletje belven maar erop aandringen dat ze meteen hun geld zouden krijgen, wat toch een beetje ergernis opwekte. De eerste ervaring was niet heel goed, maar het zou dan ook alleen maar beter worden.

Nieuwe ervaring stonden de volgende dag voor de deur. Prachtige natuur, eerste paard en wagen dat toch wel heel schattig uitziet en veel fijner fietst dan dat auto's met 100km/u!!! lang je komen scheuren. Het leven in Roemenie vindt veelal op straat plaats wat met zich mee brengt dat we door bijna iedereen aangekeken en toegejuicht werden. Na een luttele 120km fietsen was mijn kleine duifje moe en besloten we onze tent maar ergens in het veld op te zetten aangezien er geen grote plaats in de buurt was en er ook geen campings in Roemenie zijn.
Eerste ervaring wildcamperen: Zoek een rustige plek op ergens ver van de hoofdweg waarvan je denkt dat er niemand zal langskomen. Wij hadden een prachtige plek gevonden die aan alle eisen voldeed. Bart ging over de tent, Judith over het eten. Alles was geregeld en bij het ondergaan van de zon kwamen er opeens iemand langs. We schrokken ons enigszins en dachten wel dat alles goed zou komen.
De beste man begon met ons te praten en met veel gebaren en italiaans, frans, spaans, duits en andere niet bestaande talen door elkaar hadden we een prima gesprek. De man zei dat we op zijn grond stonden en alles prima was, geen problemen dus. Even later hadden wij onze buiken vol gegeten en opeens kwam er weer iemand langs: de vrouw van de man die we zoeven troffen. Zij sprak redelijk italiaans, dus kon redelijk met Judith praten. Ze vroeg ons of we met haar mee gingen om bij haar thuis te slapen. Na even overleggen hebben we dat gedaan en geweten!
We kwamen bij een typisch Roemeens gezin, ongelofelijk aardige en lieve mensen. Er werd nogmaals voor ons gekookt en we !!moesten!! vooral ook zijn eigen gemaakte wijn proberen.
Motto van de avond: mangare, mangare en salud (proost) salud salud (het tweede nog meer dan het eerste) en natuurlijk veel gezeligheid. Ander opvallend gegeven van de avond, de mobiele telefoon werd ook constant gebruikt. De vrouw had een oneindig abonnement en bij alles wat ze wilde weten en waar we niet uitkwamen, werd de zoon gebeld om het voor ons te vertalen en ons antwoord weer voor de moeder te vertalen.
We gingen naar bed en sliepen als roosjes tot Bart in het midden van de nacht alles voelde draaien. Al het eten en de wijn was misschien niet een goede combinatie (ook nog 120km achter de rug) en Bart bezocht het 10 meter diepe gat dat voldeed als wc.
Na een heerlijk ontbijt (mangare mangare!), waarbij de man alweer aan het bier ging, gingen we verder.

De route ging verder over het zelfde soort wegen en door allerlei klein dorpjes waar de mannen 's ochtends al stevig aan het bier zaten en de vrouwen hard werkten en krom liepen. Ook de auto's scheurden onverminderd hard langs ons en de paarden die daar erg rusitg onder bleven. Ook hebben we nog een poging tot wild camperen ondernomen. Dit keer wel geslaagd, ongezien stonden we tussen het mais en de eenden. Het geluid om ons heen was even wennen en Bart schrok van een kikker, maar verder verliep het prima. Alleen jammer dat het matje van Bart geen lucht meer vasthoud, bovenop omgeploegde grond ligt dat wat hobbelig.

Op een gegeven moment besloten we ook nog een 7e land aans ons rijtje toe te voegen. Bulgarije. Hier konden we naar toe door over een brug over de Donau te rijden.
Ervaringen: ongelofelijk aardige mensen, veelal relaxter dan in Roemenie. Het landschap was er mooi, ongeveer gelijk aan dat van Roemenie. Ondanks de kleine afstand van Roemenie viel wel duidelijk op de Bulgarije een ander land is. Veel minder vervallen huizen, betere wegen en minder mensen die de dag op straat doorbengen.
De planning was aan het einde van de dag weer een pond terug naar Roemenie te nemen en daar op een camping (aangegeven op de kaart) te overnachten. Aangekomen bij de plek van het pondje, bleek dat niet eens te bestaan (evenals de camping aan de andere kant van de rivier).
We besloten een hotel te nemen, waar we ook ongelofelijk lekker aten en sliepen voor weinig.

Goed uitgerust gingen we verder door Bulgarije en reden vervolgens ook weer Roemenie in. De sfeer was hier anders dan het andere deel van Roemenie dat we hadden gezien. De mensen zaten minder onder de bomen op straat, wat voor ons een stuk rustiger was. Via steeds meer verstedelijking en industrie reden we uiteindelijk na nog een nacht wild camperen Constanta in. Een verschrikkelijke weg was dat, heel veel verkeer dat wederom met 100 langs je rijdt, bussen die je van je sokken rijden omdat ze je niet zien (want ze zitten maar 2 meter achter een vrachtwagen).
In Constanta gingen we op zoek naar een hotel. Alles onder de drie sterren in en om het centrum was echter vol. In het hotel hebben ze voor ons mensen opgebeld, waar we nu bij in het appartement zitten. Hele vriendelijke mensen, maar ze vinden ons iets te interessant (lees, ze bemoeien zich overal mee). Vanochtend kwam de koffie binnen terwijl we nog in onze onderbroek zaten. Wij dus snel vertrokken, om jullie maar weer eens op de hoogte te stellen van onze avonturen.

Wij gaan verder met het ontdekken van Constanta en een plan maken wat we de komende dagen nog gaan doen (we hebben tijd over, want de 22e vertrekken we pas vanuit Wenen terug naar huis).
Meer leesvoer volgende keer vanuit Bucarest.

Heel veel groetjes en liefs aan jullie allemaal!

Knuffels,
Judith en Bart

ps. wegens ruimtegebrek zijn foto's niet op deze site te vinden, dus nog steeds op: www.bartbeckers.com/gallery.html
(fietsvakantie 2)